Błonica cz. 2
admin
Błonica cz. 2
Błonica należy do grupy tych chorób zakaźnych, których przebycie nie pozostawia trwałej odporności. Stąd możliwość powtórnego zachorowania na błonicę.
Błonica u dzieci może przebiegać pod 3 postaciami: błonicy gardła, błonicy krtani i błonicy nosa. Mogą też występować wszystkie trzy postacie naraz. Dla wszystkich 3 postaci charakterystyczne są naloty. Są one patognomonicznym objawem błonicy. Tworzą się w miejscu, w którym rozwijają się drobnoustroje chorobotwórcze. Może to być błona śluzowa gardła, krtani, nosa, innych narządów czy też rana. Naloty mają charakter błony (stąd nazwa choroby). Są one najczęściej grube, szarobiaławe, zielonkawe lub nawet brunatne, wykazują wyraźne tendencje do rozprzestrzeniania się. Widoczne jest to najlepiej w gardle, kiedy często w ciągu kilku godzin z punkcikowatych nalotów rozwijają się masywne błony obejmujące nie tylko migdałki, ale przechodzące na luki podniebienne, języczek, a nawet na tylną ścianę gardła. Błony te są silnie przytwierdzone do podłoża. Próby ich oderwania powodują najczęściej lekkie krwawienie w miejscu ich przyczepu.
Błonica gardła jest najbardziej typową, najłatwiej rozpo-znawaną postacią błonicy. Rozpoczyna się ona dość nagle, poprze-dzona lekkimi objawami, występuje podwyższona temperatura ciała, najczęściej niewielka, wahająca się w granicach 38-39°C. Cechą znamienną dla błonicy jest to, że wysokość gorączki nie jest wykład-nikiem ciężkości schorzenia. Oprócz gorączki występuje zazwyczaj: utrata łaknienia, wymioty i bladość powłok skórnych. Patognomo- niczne są wspomniane już wyżej naloty. Towarzyszy im silny odczyn węzłowy – węzły podszczękowe i szyjne są obrzmiałe i bolesne (szyja Nerona).
