Epidemia choroby Heinego i Medina
admin
Epidemia choroby Heinego i Medina
Epidemia choroby Heinego i Medina występuje głównie w lecie. Dwie ogólnokrajowe epidemie tej choroby mieliśmy w miesiącach letnich w latach 1951 i 1958, a regionalną (wielkopolską) w roku 196,8. Nawet w okresie nieepidemicznym w chorobie tej obserwuje się wyraźną sezonowość występowania. Przypada ona głównie na sierpień i wrzesień. W okresie epidemii jest dużo postaci po-ronnych tej choroby. Przebiega ona wtedy bez porażeń, najczęściej pod postacią nieżytu gardła i dróg oddechowych oraz zaburzeń żo- łądkowo-jelitowych. Mogą one być jednak źródłem zakażenia.
<!–more–>
Do zachorowania skłonne są szczególnie osoby przemęczone, osła-bione bądź podlegające działaniu czynników zmniejszających zna- cznie odporność, np. nadmiernemu ochłodzeniu czy przegrzaniu. Dlatego w czasie epidemii powinno się chronić dzieci przed wszyst-kim, co powoduje zmniejszenie ich odporności.
Czynnikiem sprzyjającym zachorowaniu mogą być urazy i żabiegi chirurgiczne. Te ostatnie, zwłaszcza w obrębie jamy ustnej – wyrwanie zęba, wycięcie migdałków, rany w ich następstwie – mogą stać się wrotami zakażenia. W chorobie tej wrota zakażenia stanowi przede wszystkim przewód pokarmowy. Wrotami mogą też być drogi oddechowe – w zakażeniu kropelkowym.
