Odczyn Arthusa
admin
Odczyn Arthusa
Miejscowym odpowiednikiem choroby posurowiczej jest też odczyn Arthusa. Nazwa zjawiska pochodzi od nazwiska bakteriologa szwajcarskiego Maurice’a Arthusa, który pierwszy opisał odczyn powstały po podaniu podskórnym wywołującej dawki surowicy. W miejscu wstrzyknięcia wytwarza się najpierw specyficzna reakcja zapalna skóry, a następnie miejscowa martwica.
Innym rodzajem alergii jest alergia śródzakaźna. Powstaje ona w wyniku uczulenia się organizmu na drobnoustroje bądź ich wytwory działające w takim przypadku jako alergeny –• i odmiennej reakcji organizmu na nie. Odkrywcą alergii śródza- kaźnej jest wybitny lekarz niemiecki Robert Koch (1843-1910), a klasycznym jej dowodem jest doświadczenie Kocha, wykonane na śwince morskiej, znane w fizjologii do dziś jako fenomen Kocha.
Doświadczenie Kocha polega na wstrzyknięciu podskórnie dwom świnkom morskim – jednej zdrowej, a drugiej chorej na gruźlicę – niewielkiej ilości hodowli prątków gruźlicy. U świnki zdrowej po upływie 10-15 dni wytworzył się odczyn miejscowy, który uległ rozpadowi i owrzodzeniu, doprowadzając w wyniku do śmierci świnki. Reakcja świnki chorej jest odmienna, występuje już po 2–3 dniach, ale w ciągu kilkunastu dni się goi. Doświadczenie jest dowodem powstawania alergii.
Zjawisko alergii śródzakaźnej znalazło praktyczne wykorzystanie m.in. do wykonywania prób tuberkulinowych. W przypadkach, w których odczyn alergiczny występuje jako samoistna choroba, określamy go mianem choroby alergicznej. Przykładem chorób alergicznych są: dychawica oskrzelowa, katar sienny, obrzęk naczynioruchowy Ouinckego, wyprysk (egzema).
