Ospa prawdziwa
admin
Należała do najgroźniejszych chorób ludzkości. Praktycznie jest już zlikwidowana. Do niedawna występowała endemicznie, tzn. stale w Indiach, Pakistanie, Etiopii i w Bangladeszu. W Europie występowała sporadycznie tylko wówczas, gdy została przywieziona z wyżej wymienionych krajów. W ostatnich latach było kilka lokalnych epidemii ospy prawdziwej w Europie, a m.in. w roku 1963 w Polsce. Dzięki wysiłkom służby zdrowia Dolnego Śląska epidemia została zlokalizowana. Objęła wówczas 128 osób, z czego zmarło 7 osób. Epidemię ospy zlikwidowano przede wszystkim dlatego, że zaszczepiono, chroniąc przed zachorowaniem, całą ludność tego regionu kraju oraz poszczególne grupy ludności z innych części Polski. Zaszczepiono w sumie 8 milionów osób. Szczepienia okazały się dotychczas najlepszą metodą zapobiegawczą w ospie prawdziwej. Od chwili wynalezienia przez angielskiego lekarza Edwarda Jennera (1749-1823) szczepionki przeciwospowej i jej powszechnego stosowania, ospa przestała być chorobą endemiczną w Europie. Od roku 1978 nie zanotowano na świecie żadnego przypadku za-chorowania na ospę. Światowa Organizacja Zdrowia uznała, że cho-roba ta została zlikwidowana.
Ospę prawdziwą wywołują wirusy. Źródłem zakażenia jest człowiek chory, niemniej w zakażeniu dużą rolę mogą odgrywać przedmioty, z którymi chory na ospę się zetknął. Choroba szerzy się przez zakażenie kropelkowe, powietrzne oraz przez bezpośredni
i pośredni kontakt. Wrażliwość osób nie szczepionych przeciw ospie jest powszechna. Każdy, kto zetknął się z chorym, zachoruje (jeżeli nie jest uodporniony). Wskaźnik zakażalności waha się ok. 100.
